Klein Orkest - Ballade Van De Dood

Klein Orkest

Ballade Van De Dood

Er was eens een koning machtig en groot,
Die had slechts één vijand en dat was de dood.
Waarom moest de dood toch zijn leven bederven,
Waarom was ie zo bang, zo bang om te sterven.
De koning ontbood toen al zijn geleerden,
Die te paard en per koets aan het hof arriveerden.
Môge geleerden, zei de koning beleefd,
Ik zit met een vraag waar niemand antwoord op heeft.

De jongste geleerde een ijdele snaak,
Riep: vraagt u maar sire, vraagt u maar raak!
Wilt u soms weten hoeveel sterren er zijn,
Of hoe zwaar al het zand weegt van de grote woestijn?
Of hoe de belasting massaal wordt ontdoken?
Of hoe... maar toen werd hij abrupt onderbroken.
Wel nee, zei de koning een tikje afwezig,
Waarom gaan we dood? kijk dat houdt mij bezig.
Niet één der geleerden had zo'n vraag verwacht,
Al sla je me dood! zei de jongste heel zacht.
De oudste geleerde nam toen het woord
En zei: sire sommige mensen worden vermoord.
Anderen komen per ongeluk om,
Maar de meesten sterven van ouderdom.
De koning zei kribbig: Ja dat wist ik allang,
Maar: wat is de dood? Waarom ben ik zo bang?
De knapste geleerde zei: mag ik soms even?
Misschien moet u, sire, met de dood leren leven.
De koning sprong op, zijn woede was groot
En hij schreeuwde: ik eis een antwoord! Wat is de dood?
Toen sprak een geleerde met veel fantasie,
Zal ik eens vertellen sire, hoe ik dat nu zie?

De dood komt je halen, de dood raakt je aan,
Dus de dood moet in levende lijve bestaan!
We moeten hem vangen, dan zijn we eraf,
Leve het leven! Weg met het graf!
Ach de dood, zei de knapste, is niet te verslaan.
Want als je hem beetpakt, dan ga je eraan.

Toen kreeg de koning een schitterend plan:
Hij zei: ik ken een stokoude, doodzieke man.
Hij heeft schat ik nog maar een uurtje te gaan,
Dus de dood komt hem halen, de dood komt eraan.
We bouwen een glazen kooi om zijn bed
En de deur wordt uitnodigend opengezet.
Is de dood eenmaal binnen, opweg naar z'n prooi,
Dan sluiten we snel de deur van de kooi.

Aldus werd besloten, men ging aan de slag.
En de dood werd gevangen, nog diezelfde dag.
Somber en treurig zat hij achter het glas,
Alsof hij een levend museumstuk was.
Nog nooit was het volk zo gelukkig geweest,
Jaren en jaren vierde men feest.

Maar op den duur ging het feesten vervelen
En ging men gevaarlijke spelletjes spelen.
Men sprong van torens, in diepe ravijnen.
Men stoeide met leeuwen en met wilde zwijnen.
Men dronk liters en liters vergiftigde wijn,
En voerde wat oorlog gewoon voor de gein.
En niemand ging dood, geen mens ging verloren,
Maar er werden wel steeds meer babies geboren.
Het werd alsmaar drukker, men kreeg het benauwd,
Er werden zelfs mensen de zee ingedouwd.
En honderd jaar later was de lol er vanaf
En ging men weer verlangen naar de rust van het graf.

De koning dacht: goed ik ben niet meer bang,
Maar ik vind alles zo saai en ik regeer al zo lang.
Opnieuw riep hij toen de geleerden bijeen
En zei: wat een ellende! Waar moet dat heen?
De knapste geleerde, inmiddels zo'n drie eeuwen oud,
Zei: bevreid toch de dood! Want zo gaat het fout.
Maar de jongste geleerde zei: Jaha, wie laat hem los,
Wie de deur opendoet is als eerste de klos!
De koning stond op en zei theatraal:
Laat mij het maar doen. Gegroet allemaal!
Mijn angst voor de dood is nu wel genezen,
Ik heb geloof ik meer van het eeuwige leven te vrezen!
Hij schreed naar de kooi, machtig en groot
En stierf in de armen van de gretige dood.
Leve de dood! riep het volk dolgelukkig.
En ze leefden nog lang en stierven gelukkig.

Mirror lyrics:

En ze leefden nog lang en stierven gelukkig.
Leve de dood! riep het volk dolgelukkig.
En stierf in de armen van de gretige dood.
Hij schreed naar de kooi, machtig en groot
Ik heb geloof ik meer van het eeuwige leven te vrezen!
Mijn angst voor de dood is nu wel genezen,
Laat mij het maar doen. Gegroet allemaal!
De koning stond op en zei theatraal:
Wie de deur opendoet is als eerste de klos!
Maar de jongste geleerde zei: Jaha, wie laat hem los,
Zei: bevreid toch de dood! Want zo gaat het fout.
De knapste geleerde, inmiddels zo'n drie eeuwen oud,
En zei: wat een ellende! Waar moet dat heen?
Opnieuw riep hij toen de geleerden bijeen
Maar ik vind alles zo saai en ik regeer al zo lang.
De koning dacht: goed ik ben niet meer bang,

En ging men weer verlangen naar de rust van het graf.
En honderd jaar later was de lol er vanaf
Er werden zelfs mensen de zee ingedouwd.
Het werd alsmaar drukker, men kreeg het benauwd,
Maar er werden wel steeds meer babies geboren.
En niemand ging dood, geen mens ging verloren,
En voerde wat oorlog gewoon voor de gein.
Men dronk liters en liters vergiftigde wijn,
Men stoeide met leeuwen en met wilde zwijnen.
Men sprong van torens, in diepe ravijnen.
En ging men gevaarlijke spelletjes spelen.
Maar op den duur ging het feesten vervelen

Jaren en jaren vierde men feest.
Nog nooit was het volk zo gelukkig geweest,
Alsof hij een levend museumstuk was.
Somber en treurig zat hij achter het glas,
En de dood werd gevangen, nog diezelfde dag.
Aldus werd besloten, men ging aan de slag.

Dan sluiten we snel de deur van de kooi.
Is de dood eenmaal binnen, opweg naar z'n prooi,
En de deur wordt uitnodigend opengezet.
We bouwen een glazen kooi om zijn bed
Dus de dood komt hem halen, de dood komt eraan.
Hij heeft schat ik nog maar een uurtje te gaan,
Hij zei: ik ken een stokoude, doodzieke man.
Toen kreeg de koning een schitterend plan:

Want als je hem beetpakt, dan ga je eraan.
Ach de dood, zei de knapste, is niet te verslaan.
Leve het leven! Weg met het graf!
We moeten hem vangen, dan zijn we eraf,
Dus de dood moet in levende lijve bestaan!
De dood komt je halen, de dood raakt je aan,

Zal ik eens vertellen sire, hoe ik dat nu zie?
Toen sprak een geleerde met veel fantasie,
En hij schreeuwde: ik eis een antwoord! Wat is de dood?
De koning sprong op, zijn woede was groot
Misschien moet u, sire, met de dood leren leven.
De knapste geleerde zei: mag ik soms even?
Maar: wat is de dood? Waarom ben ik zo bang?
De koning zei kribbig: Ja dat wist ik allang,
Maar de meesten sterven van ouderdom.
Anderen komen per ongeluk om,
En zei: sire sommige mensen worden vermoord.
De oudste geleerde nam toen het woord
Al sla je me dood! zei de jongste heel zacht.
Niet één der geleerden had zo'n vraag verwacht,
Waarom gaan we dood? kijk dat houdt mij bezig.
Wel nee, zei de koning een tikje afwezig,
Of hoe... maar toen werd hij abrupt onderbroken.
Of hoe de belasting massaal wordt ontdoken?
Of hoe zwaar al het zand weegt van de grote woestijn?
Wilt u soms weten hoeveel sterren er zijn,
Riep: vraagt u maar sire, vraagt u maar raak!
De jongste geleerde een ijdele snaak,

Ik zit met een vraag waar niemand antwoord op heeft.
Môge geleerden, zei de koning beleefd,
Die te paard en per koets aan het hof arriveerden.
De koning ontbood toen al zijn geleerden,
Waarom was ie zo bang, zo bang om te sterven.
Waarom moest de dood toch zijn leven bederven,
Die had slechts één vijand en dat was de dood.
Er was eens een koning machtig en groot,

Relevant Tags:

BBallade VVan DDe DDood	allade an e ood	aBllade aVn eD oDod	vallade ban xe xood	vBallade bVan xDe xDood	Bvallade Vban Dxe Dxood
gallade can ee eood	gBallade cVan eDe eDood	Bgallade Vcan Dee Deood	nallade gan fe food	nBallade gVan fDe fDood	Bnallade Vgan Dfe Dfood
hallade fan re rood	hBallade fVan rDe rDood	Bhallade Vfan Dre Drood	Baallade Vaan ce cood	Bllade Vn cDe cDood	Blalade Vna Dce Dcood
Bzllade Vzn se sood	Bzallade Vzan sDe sDood	Bazllade Vazn Dse Dsood	Bqllade Vqn Doood	Bqallade Vqan D Dod	Baqllade Vaqn De Dood
Bsllade Vsn Ds Dkod	Bsallade Vsan Dkood	Basllade Vasn Des Dokod	Bwllade Vwn D3 D9od	Bwallade Vwan D3e D9ood	Bawllade Vawn De3 Do9od
Bxllade Vxn Df D0od	Bxallade Vxan D0ood	Baxllade Vaxn Def Do0od	Balllade Vann Dr Dlod	Balade Va Dlood	Ballade Van Der Dolod
Baklade Vam D4 Diod	Bakllade Vamn D4e Diood	Balklade Vanm De4 Doiod	Baolade Vah Dd	Baollade Vahn Dde	Balolade Vanh Ded Dodo
Baplade Vaj Dw Dokd	Bapllade Vajn Dwe	Balplade Vanj Dew Dookd	Vab Do9d	Vabn	Balalde Vanb Doo9d
Balkade Do0d	Ballkade Doo0d	Baloade Dold	Balloade Doold

HOME